Hugo Duchateau studeerde af als glaskunstenaaraan het toenmalige Provinciaal Hoger Instutuut voor Architectuur en Toegepaste Kunsten te Hasselt en deed stage bij glazenier Roger Daniëls Van 1963 tot 1966 oefende hij het beroep uit van glazenier en nadien was hij leraar aan de Academie van Heusden-Zolder en Genk. Vanaf 1972 gaf hij opleiding vormgeving aan het Stedelijk Hoger Insttuut voor Visuele Communicatie en Vormgeving  te Genk.

De kunstenaar maakte naast Vincent Van den Meersch, Jos Jans, Hélène Keil, Dré Sprankenis en Jan Withofs  deel uit van de in 1967 opgerichte Research Group. Deze kunstgroep zocht naar vernieuwing en legde de nadruk op creatief en kritisch zijn.

De kunstenaar ontving in 1967 de Prix de Rome, de zilveren medaille tijdens de "Europaprijs voor Schilderkunst" in 1973 te Oostende en meerdere keren de prijs van de Belgische Kunstcritici. Hij werd in 1983 geselecteerd om de Vlaamse Gemeenschap op de Biënnale van San Paulo te vertegenwoordigen. Een jaar later werd hem de "Prijs Beeldende Kunst" van de Vlaamse Deelregering en de "Provinciale Prijs van Limburg voor Plastische Kunsten" toegekend. Hij nam deel aan individuele en groepstentoonstellingen, onder andere met de Research Group in binnen- en buitenland. Naast zijn beeldend werk maakt hij meer en meer installaties in de natuur of binnen.

COLLECTIES
Verschillende werken van de kunstenaar zijn te vinden in collecties van het SMAK te Gent, het MUHKA te Antwerpen en het PMMK te Oostende. Ook in het Vlaams Parlement, op de luchthaven van Zaventemen het Limburgs Provinciehuis staan er werken van de kunstenaar opgesteld of zijn verwerkt in het interieur. In het Openluchtmuseum te Bokrijk bevindt zich de installatie "Het Vreemde Bos"

OVER ZIJN WERK
De zeer recente kunstwerken die we in deze tentoonstelling tonen zijn een nieuwe start.
Hoewel Hugo  in het verleden zich regelmatig waagde aan het schilderen van landschappen, voornamelijk op kleine formaten in aquarel en in tekeningen, is het de eerste keer dat hij een grotere reeks schilderijen op doek realiseert met het landschap als thema.

Hugo Duchateau hoort thuis in de stroming van de fundamentele schilderkunst.  Net als Luc Tuymans, Raoul De Keyser en Vincent Van Den Meersch verkent hij de hoekstenen van de schilderkunst: de kleur, de vorm, de materie en de effecten die deze beogen.  Hugo Duchateau gaat nog een stap verder, naar het hyperrealisme.  Hij concentreert zich op de drager, de werktuigen, de materie, de spanning tussen wording en creatie.  

In zijn vroegste werk onderzoekt Hugo Duchateau de werktuigen van de kunstenaar: hij schildert het schilderen en tekent het tekenen vanuit de verwondering over de mens als werktuigbouwer en het werktuig als verlenging van de vernuftige hand.  Potlood, papier, verfborstel, verf, pen, houtskool, allen worden ze aan de blik van de kunstenaar onderworpen. Later maakt hij objecten en installaties rond hetzelfde thema.

In de loop der jaren verruimt Hugo Duchateau zijn visie. Van de spanning tussen de kunstenaar en zijn werktuigen verschuift de klemtoon naar de verhouding tussen natuur en cultuur. In zijn schilderijen lijken lijnen en vlakken een eigen wil te krijgen: ze vormen een spel van gecontroleerde chaos waarin de kunstenaar kan experimenteren met kleur, vorm en substantie. En steeds meer ook waagt hij zich aan uitstappen in de object- en installatiekunst. 

Vanaf de jaren ’90 laat Hugo Duchateau de natuur -en dus de materie waaruit hij zijn werken maakt- de vrije loop. De verf druipt, schijnbaar naar eigen wil, over het doek; de kam trekt willekeurige lijnen; de installaties woekeren... De maîtrise van de kunstenaar schuilt er enkel nog in te weten wanneer de natuur haar werk heeft gedaan, wanneer het kunstwerk kunst is. 

DE NIEUWE LANDSCHAPPEN

Het idee voor deze nieuwe werken ontstond door toeval toen hij één van zijn vroegere schilderijen gekanteld op de grond van zijn atelier zag staan en zich verwonderde dat dit gedraaide werk erg veel weg had van een landschap.
Eerst werden een aantal oudere werken overschilderd, maar er werden ook heel wat nieuwe werken gecomponeerd.
Het resultaat is verbluffend en fris!
Zijn signatuur is ontegensprekelijk aanwezig in dit werk, maar het is tegelijkertijd een herbronning.
Ook hier schildert Duchateau het schilderen. De horizontale lijnen kunnen uiteraard refereren naar wegen, stroken of heggen, de grotere kleurenvlakken kunnen weiden zijn of bossen, maar eigenlijk zijn het allemaal verftoetsen, geschilderde lijnen. Hij weet met zeer weinig middelen zeer veel diepte en perspectief te brengen in bijna contemplatieve doeken.